| |
Άκου καρδιά μου τον ήχο της καμπάνας
πόσο θλιβερά χτυπά ,
άκου το τρένο που κλαίει όταν είσαι μακριά
σε παίρνει μαζί του στις ράγες του χωρισμού,
άκου τον ήχο των κυμάτων που τα βράχια τσακίζει,
την κραυγή του τραυματισμένου πόθου μου,
τις στέρνες που στέρεψαν
και νερό δε βρίσκω να ξεδιψάσω.
Άκου καρδιά μου την κραυγή του πόθου μου,
το ανέμισμα της μετανιωμένης έπαρσης
τον ήχο της θαμμένης μοναξιάς
μ' άφησες σαν στάχυ που το τσακίζει ο βοριάς
και μάταια πασχίζει να ορθωθεί,
άκου το θρήνο της ψυχής μου αγαπημένη
κι επέστρεψε μη με ωθείς σε απεγνωσμένο πόνο
να γεράσουμε μαζί επιθυμώ και υπόσχομαι
άνθη λωτού να σου χαρίζω κάθε πρωί
αντάξια της ομορφιάς σου,
νερό να ξεδιψάς από πηγή αιώνια,
ευχή μου οι Λάρητες να προστατέψουν την εστία μας,
τραγούδια χαράς θα τραγουδώ,
ποιήματα αγάπης θα γράφω τη θλίψη μακριά να διώξω.
Σου χάρισα τα σπανιότερα άνθη του κόσμου,
θέλω να μεταφέρω το ποιο μακρινό και λαμπερό αστέρι
τ' ουρανού την όμορφη Αλκυόνη των Πλειάδων,
στην ποδιά που φορείς ,μονάχα για μια δική σου λέξη
που πάντα επιθυμώ ν' ακούσω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
