| |
Κάποτε ήμασταν παιδιά
Κάποτε ήμασταν κι εμείς
απόκληροι αυτής της γής
και την βγάζαμε το βράδυ
με νερό και παξιμάδι...
και την βγάζαμε το βράδυ
με νερό και παξιμάδι.
Όμως πέρασαν τα χρόνια
η νιότη δεν κρατά αιώνια
άρχισαν να ασπρίζουν τα μαλλιά μας
και να πονάει η καρδιά μας...
άρχισαν να ασπρίζουν τα μαλλιά μας
και να πονάει η καρδιά μας.
Κάποτε ήμασταν παιδιά
και παίζαμε στην γειτονιά
ανέμελα μέχρι το βράδυ
μέχρι πού πλάκωνε σκοτάδι.
Κάποτε ερωτευτήκαμε
και αγαπηθήκαμε
κρυφά βλεπόμασταν τα βράδυα
μόνοι μας μέσα στα σκοτάδια...
κρυφά βλεπόμασταν τα βράδυα
μόνοι μας μέσα στα σκοτάδια.
Μα η ζωή συνέχεια αλλάζει
μιά έχει Ήλιο, μιά χαλάζι
μα πάντοτε τα όνειρά μας
υπήρχαν στον νού και στην καρδιά μας...
μα πάντοτε τα όνειρά μας
υπήρχαν στον νού και στην καρδιά μας.
Κάποτε ήμασταν παιδιά
και παίζαμε στην γειτονιά
ανέμελα μέχρι το βράδυ
μέχρι πού πλάκωνε σκοτάδι.
Όμως εμείς μές στην ζωή
ήμασταν πάντοτε μαζί
χειμώνα-καλοκαίρι
πιασμένοι χέρι-χέρι...
χειμώνα-καλοκαίρι
πιασμένοι χέρι-χέρι.
Γλυκειά ζωή, πικρή ζωή
αυτή είναι δεν αλλάζει
με χαρές και βάσανα
όμως δεν μάς τρομάζει...
με χαρές και βάσανα
όμως δεν μάς τρομάζει.
Κάποτε ήμασταν παιδιά
και παίζαμε στην γειτονιά
ανέμελα μέχρι το βράδυ
μέχρι πού πλάκωνε σκοτάδι.
Α-νέ-με-λα-μέ-χρι-το-βρά-δυ
μέ-χρι-πού-πλά-κω-νε-σκο-τά-δι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
