| |
σα να μη πέρασε μια μέρα
απ όταν χάθηκες μητέρα.
σαν
ταπεινό λουλούδι εσύ,
που ανοίγει η γης
και το ρημάζει.
βλέπεις...
σαν παράξενα κι αυτή
να τρώγει,
τ' αγαθά παιδιά της...
σε σύννεφο ένδοξο για μας εχάθεις,
άστρο που
πέφτει
σβήνει
χάνεται
μόνο στο σκότος λίγο λάμπει
κι έπειτα στη μνήμη εμάς των δυό
που μείναμε μονάχοι
η λάμψη μόνο μένει,
βέβαιοι πια σκεπτόμαστε,
πικρία ποτίζει η σκέψη
''πως πια,
πότε δε θα ξανάρθεις''.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
