| |
Πόσο προσπάθησα να βρω όσα χαθήκανε
Κι όσα δεν έπαψα ποτέ να επιμένω
Όσα αγάπησα μεσάνυχτα με βρήκανε
Στο Γολγοθά ένα σταυρό να περιμένω…
Κι όταν κουράστηκα να ζω μες το ναυάγιο
Έγινες βράχος κραταιός της σωτήριας
Ένας σκοπός που με πλημμύρισε κουράγιο
Σαν ένας φάρος φωτεινός θολής πορείας…
Μια ζωή στο περιθώριο την έζησα
Στάχτες και λάσπη ποτισμένο το κορμί μου
Είδα το θάνατο στα μάτια μα επέζησα
Κι όμως πεθαίνει κάθε τόσο η ψυχή μου…
Κι αν κάπου-κάπου μου κολλάει το παράπονο
Κι είμαι αλλιώς κι όλα μου φταίνε δίχως λόγο
Είναι γιατί δεν είσαι εδώ και είναι άπονο
Να σ’ αγαπώ και πάντα μόνος να ματώνω…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
