| |
Μια καταιγίδα από νερά και αέρα θολώνει το τοπίο,
μια τρελή κραυγή πλησιάζει και το απέραντο λιβάδι
μπερδεύεται από τη δυνατή μεταλλική ανάσα.
Τι έγινε με τα πουλιά, τι έγινε με τα λουλούδια,
τι έγινε με το όμορφο εύφορο λιβάδι;
Μετά από μια νύχτα φρίκης το φωτεινό και γαλήνιο πρωινό
εμφανίζεται όπως πάντα και μια σταθερή γραμμή να μας χωρίζει.
Μα είμαστε τόσο μακριά για να σας φτάσουμε
χρειαζόμαστε τρένα, παράξενες διαδρομές, ξένες παραλίες
κι όμως γίναμε έγιναν εχθροί αδέλφια και φίλοι,
πόσο κοντά ήταν το αίμα μας και πόσο απέχει τώρα!
Δεν νιώθεις την πάσχουσα πατρίδα βγάζεις όπλα μεταλλικά
απέναντι σε γυμνά κορμιά ανακατεμένα με κόκαλα και ρίζες στα πόδια
μέσα από τον καθαρό γαλάζιο απέραντο ουρανό.
Χτυπούν καμπάνες, όχι λευτεριάς, καπνός πνίγει το χωριό που γεννήθηκες.
Δεν νιώθεις την Ελλάδα που είναι το ψωμί, το σίδερο, το γαρύφαλλο στ' αυτί.
Νιώθεις την πατρίδα σύντροφε όπως οι χαρούμενοι καπνεργάτες
που κατεβαίνουν στους δρόμους της Καβάλας, τεχνίτες της Θεσσαλονίκης,
νιώθεις περήφανος για την πατρίδα όταν μικροί
πηγαίνατε με γαλανόλευκο σημαιάκι σε παρελάσεις
μπροστά στο χαρούμενο κοινό και κάτω από γεμάτα μπαλκόνια.
Εσύ που ήσουν δίπλα μου μια μέρα στην ίδια κούνια,
εσύ αδερφέ του εργαστηρίου, του φούρνου, εσύ κλειδαρά
που μας άνοιξες γαλήνιος στις τρεις ένα πρωί,
εσύ μηχανοδηγέ του τρένου των καλοκαιριών μου παιδικών μου χρόνων,
φύλακας και ταπεινός πωλητής παγωτών της μιας δραχμής.
Γιατί όλοι εσείς πολεμάτε με μίσος εναντίον μας;
Γιατί εκείνο το ολέθριο πρωινό τ' Απρίλη μας αναγκάσατε
να κρυφτούμε σαν απαίσιοι τυφλοπόντικες στη γη;
Που κρύφτηκαν τον Ιούλη του '74 αυτοί που μας ανάγκασαν
να ζούμε εφτά χρόνια σαν απόβλητοι της κοινωνίας;
Όταν η ολέθρια νίκη έφτασε στα χωράφια μας
γεμίσαμε χρυσές τσούχτρες και φρέσκα νεανικά τραγούδια
που δεν οδήγησαν πουθενά,
γιατί νικητές και ηττημένοι είμαστε πάλι εμείς οι ίδιοι.
Θεσσαλονίκη 24 Ιουλίου 2023
(Σαράντα εννέα χρόνια μετά, με αφόρητο καύσωνα)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
