| |
ΤΑ ΔΑΚΡΙΑ ΤΗΣ ΕΡΩΜΕΝΗΣ (29 11 2004)
Το κύμα οχτώ μποφόρ στην πλώρη μου κι η αρμύρα,
μέσα στα μάτια μου ζητάει να βρει συμπόνια,
πάνω στα χέρια μου οι γραμμές σωστή πλημμύρα
και στο σκαμμένο πρόσωπο μου όλα τα χρόνια …
Πάνω στα χέρια μου οι γραμμές σωστή πλημμύρα,
πάνω στα χέρια μου οι γραμμές σωστή πλημμύρα
και στο σκαμμένο πρόσωπο μου όλα τα χρόνια…
Τα χρόνια που ‘λειψα μακριά απ’ την αγκαλιά σου,
μαχαίρια ατρόχιστα που σκούριασε η λαβή τους,
εγώ είμαι ο θάνατος, εγώ κι η γιατρειά σου,
πόσοι δεν δώσανε πεσκέσι το κορμί τους …
Εγώ είμαι ο θάνατος, εγώ κι η γιατρειά σου,
εγώ είμαι ο θάνατος, εγώ κι η γιατρειά σου,
πόσοι δεν δώσανε πεσκέσι το κορμί τους …
Στην ερωμένη που μετράει την ομορφιά της,
σε έναν καθρέφτη που τ’ αστέρια αντιφεγγίζουν,
να μην σ’ αξιώσει ο θεός να πιεις απ’ τα δάκρια της,
που ‘ναι πικρά πιότερο απ’ όσα μας χωρίζουν …
Να μην σ’ αξιώσει ο θεός να πιεις απ’ τα δάκρια της,
να μην σ’ αξιώσει ο θεός να πιεις απ’ τα δάκρια της,
που ‘ναι πικρά πιότερο απ’ όσα μας χωρίζουν …
Κάνε κουράγιο κι ο ουρανός γλυκά κοιμάται,
τη μέρα ο ήλιος τον ξυπνάει μ’ ένα παιχνίδι,
σαν ξημερώνει η χαραυγή κι αυτός θυμάται,
πως περισσότερο αξίζει το ταξίδι …
Σαν ξημερώνει η χαραυγή κι αυτός θυμάται,
σαν ξημερώνει η χαραυγή κι αυτός θυμάται
πως περισσότερο, αξίζει το ταξίδι …
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
