| |
| | Σταβρίτης |  | | | Καλό απόγευμα και καλό μήνα σε όλες και σε όλους. | | |
Aκώ τ' αγέρι,
ν' αναστενάζει κάτω,
απ' του Σταβρίτη
τα ωχριακά χορτάρια,
που ζουν σιμά σε γιάλα,
του θέρους μαντενούτα…
Γρικώ τ' αγέρι
του θάνου να στενάζει,
ν' αφήνει ρόγχο,
καταμεσίς μιας πλήμης,
που έστειλε πεσκέσι
μια τσικμαδένια φέξη…
Αναπαμό, κει,
απ' τα χορτάρια κάτω,
το πνέμα, βρίσκει,
το ξέψυχο, και στρίβουν
βιαζούμενα, στην πλήμμα,
ονείρατα στυμένα…
Κι, αλί μου, βλέπω,
αφτού, στο λιοκαμένο
γρυπάρι, μέσα
στης εμπασιάς το άσθμα,
τον ήσκιο της ειδής μου,
πικρά ν' αναστενάζει…
Τι, κει υπάρχει,
κι η αίθρια σου η θύμια...
Να την αφήσω
δε θέλω, ν' αψυχήσει,
μηδέ σκιανός να γένει,
και να σβηστεί στην άρμη...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
zari.kardias
03-09-2023 @ 00:06 | Τι, κει υπάρχει,
κι η αίθρια σου η θύμια...
Να την αφήσω
δε θέλω, ν' αψυχήσει
Τόσο ιδιαίτερη-ξεχωριστή ποίηση (πάντα)!!! ::theos.::
...με δύσκολο νοηματικά αλλά όμορφο λεξιλόγιο ::yes.::
Καλό μήνα Σταυρίτη!!! (είχα καιρό να τ ακούσω)... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
