| |
| | Κλείση |  | | | Καλό ξημέρωμα σε όλες και σε όλους. | | |
Σαν φτάσει κλείση,
-ως κάνει, χρόνια τώρα-,
με του Σταβρίτη
τα μέσα, θε να δώσει,
μια λάχτηση στ’ ασίκια,
του μουλωχτού του θέρους...
Θα μείνει λίγο,
-ή και πολύ, ποιός ξέρει;-
σαν κάποιος φίλος,
παλιός, που του 'χεις λείψει,
σαν κάποιος χωριογύρης,
που 'χεις ξενίσει πάλι...
Μ' αυτό το θάρρος,
θα πιάσει μια καρέκλα,
την πιο καλή σου,
την πιο αγαπημένη,
τσιμπούκι του θ' ανάψει,
θ' αρχίσει ν' αφηγιέται...
Θα το γιομίσει,
τ' απόγιομα, με λόγια,
για τα που είδε
σε τόπους όπου πήγε,
και για κειδά τριβές του,
απ' όταν σε ξανάδε…
Και να στενάξει,
μπορεί, σαν θα πασκίσει,
ν’ αχνιάσει θρύλο,
αχ, της στοργής του λύκου
για δέσποινα, φαλκόνας
για έρμο καβαλάρη...
Δεν θ' αποσώσει,
-μαγιάς, οι αμπελόχες...-
μόν' το τσιμπούκι
το στέρφο θα τινάξει,
σφιχτά θα σ' αγκαλιάσει,
θα πει πως θα ξανάρθει...
Κι εσύ θα μείνεις,
στο ξέπορτο χαμένος
να τα κοχέβεις,
τα χνώτα του χειμώνα,
μπροστά του που οδέβουν,
για βίζιτα σαν φτάνει...
Και για του θρύλου,
το τέλος να προσμένεις,
μαγιά να φτάσει,
με τ' άνθια στην ποδιά της,
που θα σκορπίσει μόσκο,
σ' ονείρων σου αζίνα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Κων/νος Ντζ
16-09-2023 @ 20:59 | Και για του θρύλου,
το τέλος να προσμένεις,
μαγιά να φτάσει,
με τ' άνθια στην ποδιά της,
που θα σκορπίσει μόσκο,
σ' ονείρων σου αζίνα...
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
