| |
Μου λες δεν ήτανε γραφτό μας εξ’ αρχής
φυγείν αδύνατον πως είν’ το πεπρωμένο
Και πως τον έρωτα θα πρέπει ν’ αρνηθείς
Σ’ ακούω και αναρωτιέμαι αν μπορείς…
Μπορείς να κάνεις την καρδιά να μη χτυπά;
Μπορείς στο σώμα σου να πεις «μην αναπνέεις»;
Να σταματήσεις ένα δάκρυ που κυλά;
Μπορείς στον ήλιο να του πεις «μην ανατέλλεις»;
Μου είναι τόσο φυσικό να σ’ αγαπώ
Είναι η φύση μου εσένα να λατρεύω
κι άμα το φως σου μου στερήσεις και χαθώ
Θα γίνει φύση μου για ‘σενα να πεθαίνω.
Σου λέω μέσα απ’ την ψυχή σ’ ευχαριστώ
Για όσα μ’ έκανες να νιώσω στο πλευρό σου
Καταλαβαίνω πως δεν θα ‘τανε σωστό
Μ’ ακούω και αναρωτιέμαι αν μπορώ…
Μπορώ στο σώμα μου να πω να μη διψά;
Μπορώ να κάνω τη φωτιά να μη με καίει;
Να πω στη γη πως δεν θα πρέπει να γυρνά;
Και στη ζωή πως είναι μάταιο που ρέει;
Μου είναι τόσο φυσικό να σ’ αγαπώ
Είναι η φύση μου εσένα να λατρεύω
κι άμα το φως σου μου στερήσεις και χαθώ
Θα γίνει φύση μου για ‘σενα να πεθαίνω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
