| |
Καθάρια μέρα,
της κλείσης γύρωθέ μου…
Το φως προσέχω,
σαν σφόρτσο του μου δείχνει,
που κρύβει μέσα πλάσης
μια πιο γλυκιά μανιέρα...
Τα δέντρα έχουν,
χλωρά ακόμα φύλλα,
μα, κάπου-κάπου,
τα κίτρινα, τα φλώρια,
τα χρώματα με θέλγουν,
με ζεστασιά, με λάμπος...
Δεν είν' ακόμα,
για κρεμεζί, η ώρα,
μηδέ για δρένιο,
που ζάρει ο αγέρας,
με πείσμα, να σωριάζει
στις άκριες έρμων δρόμων...
Τ' αγέρι μοιάζει,
ως ένα χάδι κάντιο,
μιανού σου φίλου,
που μπλέχτηκε στις ούγιες,
αχώνεφτης μιας λόχης,
και χειλισιάς θελέσπιας...
Βαθιά γαλήνη,
απλώνεται εντός μου,
σαν τα σταλίκια,
αιστήσεων διαβαίνει,
ο λαρωμός της πλάσης,
με κρύφια του τεχνίδια...
Μπορεί, αλήθεια,
να κρύβει, καλοσύνη,
η ζήση, τέτοια;
Να κάνει-σε, να νoιώθεις
σ' αζάλικα χωμένος,
στοργή που σε φιλέβει;
Να είναι φόβοι,
σε ρετιράδα κι άγχη;
Κι εκεί, εντός σου,
να νοιώθεις χαρμοσύνη,
που είσαι ψυχωμένος,
και στέριος και ακνάτος;
Μπορεί… Σα φύγει,
σα σκορπιστεί το πούσι,
οπού τες σκέψεις,
θαμπώνει και μουκιάζει...
Σα λέφτερα λογιέσαι,
χωρίς, του πόνου, γνοιάση...
Καθάρια μέρα,
γιομάτη πλήσια χάρη...
Σιμά ο ήχος,
νερού που κελαρύζει,
σ' οργυάκι... Άλλως, μόνο,
σιωπή και λαμπρινό φως...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
