| |
Πόσα δάκρυα πια να ρίξω;
Ποιος ο τρόπος να τους νύξω;
Για όσα πρόκειται να ζήσω
Να καταφέρω να τους πείσω
Ότι πονάω τούτο το χώμα
Και μου βιάζουνε το σώμα
Στον πλανήτη μία κουκκίδα
Του κρασιού μου η κοιτίδα
Να γίνει θέλουν Ατλαντίδα
Των οφθαλμών μου η πατρίδα
Άντρες που είσαστε αντάρτες;
Πού είστε γυναίκες των βουνών;
Στην γη αυτή μου των ηρώων
Αξίζουν λέτε οι εφιάλτες;
Ανάσταση, ΕπΑνάσταση!
Ανάσταση, ΕπΑνάσταση!
Ανάσταση, ΕπΑνάσταση!
Το αίμα μου ο ποταμός
Το πίνει μόν' ο ποταπός
Αν ο λαός μου δεν πονέσει
Οργή Θεού πάνω θα πέσει
Άντρες που είσαστε αντάρτες;
Πού είστε γυναίκες των βουνών;
Στην γη αυτή μου των ηρώων
Αξίζουν λέτε οι εφιάλτες;
Ανάσταση, ΕπΑνάσταση!
Ανάσταση, ΕπΑνάσταση!
Ανάσταση, ΕπΑνάσταση!
Άντρες που είσαστε αντάρτες;
Πού είστε γυναίκες των βουνών;
Στην γη αυτή μου των ηρώων
Αξίζουν λέτε οι εφιάλτες;
Ανάσταση, ΕπΑνάσταση!
Ανάσταση, ΕπΑνάσταση!
Ανάσταση, ΕπΑνάσταση!
Καρδιά μου, που' σαι, μοναξιά μου
Χωρίς αδέλφια, Παναγιά μου
Να με Προσέχεις, μη Σου πεθάνω
Το Θαύμα για Σέ θα Σου το κάνω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
