| |
Η θύμια μ’ μια φουσκονεριά,
το βλέμμα μ' είναι θολερό,
απ' της νοστάλγιας το νερό...
Για όσα μείναν στα σκαριά,
για όσα ήταν να γεννούν,
κι αγγέλοι μας, πια, τα θρηνούν...
Για της αγάπης μας κλαριά,
μαγιά, π’ ανθήσαν, δροσερά,
και λόχη τ’ άφησε ξερά...
Που νιώσαν μοίρας καρμιριά,
και δεν αξιώθηκαν σοδειά,
μονέ γοντζέ, την εβωδιά...
Η θύμια μ’μια φυρονεριά,
για λιγοστά που ζήσαμε,
να φτάσει φρύξη, ίσαμε...
Για ζήσης μας ανημποριά,
ν' ανοίξει ρούγα σεμπρική
να γένει, κάπως, σπλαχνική…
Να δείξει μιαν απλοχεριά,
με τις στιγμές μας στη χαρά,
να μη φορά ρέγκια μουχρά...
Να βρει, δυο κόσμων, τη μποριά,
να είν' η σμίξη λέφτερη,
χωρίς μια σκέψη δέφτερη...
Η θύμια μ’ είν’ ανηφοριά,
που φέρνει κοντανάσασμα,
με του καημού, το στοίβασμα...
Κι αγριμική στενοποριά,
οπού με βλάφτει καταχνιά,
κι οσκροί που στάζουν ασπλαχνιά…
Είν’ ντεμιρτζής, μ’ αδρή θωριά,
που κρούει στόμι της ψυχής,
σαν χρεία έχω, αντοχής...
Που δεν ανέχεται σκουριά,
και του μυαλού μολέματα,
απ’ των τριβών λαθέματα…
Η θύμια μ' μια συναστεριά,
από στιγμές μας μετρητές,
που γλίστρησαν χυτές, στο χτες…
Στραφταλιστή κι ας είν’ αριά,
των αλαμπών της μοιρασιά,
δεν αντισκόφτει σκεπασιά…
Κι ας είν' σ' απόμακρη μεριά,
το φως της φτάνει ζωηρό,
παρά που χρόνο έχ' οχτρό.
Τ' αστριά της μαγλινά φλουριά,
λογάρια μες στο νου βαστώ,
φορές μ' αυτά να ξεχαστώ….
Ανεξάρτητο ποίημα (από τους πρώτους στίχους)
Η θύμια μ’ μια φουσκονεριά,
για όσα μείναν στα σκαριά,
για της αγάπης μας κλαριά,
που νιώσαν μοίρας καρμιριά…
Η θύμια μ’ μια φυρονεριά,
για ζήσης μας ανημποριά,
να δείξει μιαν απλοχεριά,
να βρει δυο κόσμων τη μποριά…
Η θύμια μ’ είν’ ανηφοριά,
κι αγριμική στενοποριά…
Είν’ ντεμιρτζής, μ’ αδρή θωριά,
που δεν ανέχεται σκουριά…
Η θύμια μ' μια συναστεριά,
στραφταλιστή κι ας είν' αριά,
κι ας είν' σ' απόμακρη μεριά,
τ' αστριά της μαγλινά φλουριά…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
