| |
Είναι ωραία η ζωή όταν είσαι δεκαεφτά
Ονειρεύεσαι με μάτια ανοιχτά
Ερωτεύεσαι, πονάς, γελάς, αγαπάς, κλαις
Μετρημένες οι εμπειρίες, μα αφήνουν χαρακιές
Ένα ατέλειωτο πάρτυ, η ψυχή έτοιμη να πετάξει
Κι εσύ γαντζώθηκες σε υποσχέσεις που κανείς δε θα αλλάξει
Χρόνια αξέχαστα που ποτέ δε θα ξανάρθουν
Πίσω απ’όλα η ανάγκη για αγάπη-μα πού να καταλάβουν;
Κι εσύ σα σύγχρονη Ιφιγένεια, χωρίς να θες
Στου χρέους το βωμό θυσιάστηκες.
Αλλονών οι αμαρτίες έγιναν οι αφορμές
Να ευχαριστείς τον κόσμο πια κουράστηκες
Μα σαν περάσουν χρόνια, αλήθεια, θα το νιώσεις
Δικό σου το φταίξιμο στη λύπη να ενδώσεις…!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
