Θέλω απόψε τόσα να σου πω…
Στο δρόμο μου άλλα ανάβουνε φεγγάρια
κρυφά νανουρίζονται αγάπες παλιές
…μα εσύ γράφεις στίχους για μένα τα βράδια
και λες στην καρδιά μου να σβήσει το χθες
Τα λόγια είναι κόμπος στο λαιμό…
Στον άνεμο μου μένουν γράμματα ανοιγμένα
κάθε αυγή σκεπάζουν άδεια αγκαλιά
…μα εσύ τα χείλη ακουμπάς που ήταν δεμένα
και λες τα πρέπει δεν θα κλείσουν τα φιλιά
Είναι οι λέξεις βαριές, θλιμμένες…
Στου φθινοπώρου το άγγιγμα υποσχέσεις
στάλες νοτίζουν τα εστεμμένα μου κειμήλια
… μα εσύ απλώνεις ηλιοκέντητες προθέσεις
και λες νομίσματα να αλλάξω και βασίλεια
Να μπορούσε να μιλήσει η σιωπή…
Στης νοσταλγίας δειλινά με στερημένα χάδια
λάγνες σκιές πώς να το πουν, χάνουν το μέτρημα
…κι αν είσαι φως που ξεσκεπάζει τα σκοτάδια
…δεν φανερώνεις πιο βαθύτερο συναίσθημα
