| |
Σε ένα απομακρυσμένο χωριό, κρυμμένο κοντά στον ορίζοντα του Ιόνιου, άνθιζε ένας αμπελώνας, που οι κλώνοι του χόρευαν στον ζεστό αγέρα του καλοκαιριού. Ένας αρχαίος αμπελώνας που φαινόταν να κρύβει μέσα του παλιές ιστορίες και αναμνήσεις που αντανακλούν τον χρόνο.
Δίπλα, σε ένα λόφο, δέσποζε ένα παλιό ξωκλήσι, με τη σιγή του να χάνεται γύρω από τα κλαδιά των δέντρων. Η πόρτα του ήταν ανοιχτή, προσκαλώντας τους περαστικούς να μπουν και να ανακαλύψουν τις αρχαίες προσευχές.
Κοντά στο χωριό, υψώνοντας το κεφάλι της η γη, βρισκόταν μια πλαγιά που οδηγούσε σε έναν γκρεμό. Από εκεί, η θέα περνούσε από τα γαλάζια του Ιόνιου μέχρι τον άπειρο ορίζοντα. Ήταν ο γκρεμός των ονείρων, όπου οι νότες του αγέρα τραγούδαγαν τις αναμνήσεις της θάλασσας.
Και έτσι, σε αυτό το επιβλητικό τοπίο, δημιουργήθηκε ένα συναίσθημα αρμονίας. Ο αμπελώνας ψιθύριζε τραγούδια του παρελθόντος, το ξωκλήσι φιλοξενούσε αρχαίες ευλογίες και προσευχές, και ο γκρεμός έπαιζε με τις ελπίδες και τα όνειρα των κατοίκων.
Με κάθε ανατολή του ηλίου, οι ήχοι των αμπελώνων, οι ψίθυροι του αγέρα, και το τραγούδι των κυμάτων ενώνονταν σε ένα μαγικό χορό, δημιουργώντας ένα παραμυθένιο τοπίο όπου η ομορφιά ζούσε σαν παραμύθι, πάντα έτοιμη να ανακαλυφθεί από όσους έψαχναν τον θησαυρό της ψυχής.
Κάπου σε αυτό το γραφικό παραθαλάσσιο χωριό, μεταξύ κυματοφύλακων λόφων και του απέραντου πελάγους, ζούσε μια μυστηριώδης ζωγράφος με το όνομα Αυγούστα. Ήταν γνωστή για τα μοναδικά έργα της που φαινόταν να αιχμαλωτίζουν την ουσία της ζωής.
Η αγαπημένη θεματολογία της Αυγούστας ήταν το αινιγματικό Ηλύσιο, ένα εγκαταλελειμμένο αρχοντικό στα άκρα του χωριού. Οι θρύλοι ψιθύριζαν ότι κρύβει το κλειδί για να ξεκλειδώσει κανείς τις πιο βαθιές επιθυμίες του. Οι κάτοικοι, αλαφροΐσκιωτοι, απέφευγαν τα μυστήρια που θα μπορούσαν να ξετυλιχτούν μέσα στις αμέτρητες κάμαρες, και τους ψηλούς σαν κάστρο τοίχους του.
Ηλίας Βήτα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
