| |
Καποτε ενα παιδι καθησε στην ακρη μιας μεγαλης λιμνης και θαμπωθηκε απο την ομπρφια της.Δεν ηταν σαν τις υπολοιπες ειχε μακρια μεταξενια μαλλια και καστανα ματια που τον καλουσαν σαν Σιρηνες.Δεν ερχομαι ειπε βουρκομενος θα με πνιξεις κι εσυ.Οχι παιδακι δεν σα σου εκανα ποτε κακο.Πιστεψε κι αυτος κι επεσε να χαρει τα νερα της απαλαγμενος απο καθε υποψια.Κι ομως τον προδοσε, το ηξερε απο πριν οτι δεν θα μπορουσε ν αντεξει τη ψυχη του.Πααλιγο να πνιγει ομως σωθηκε την τελευταια στιγμη οπως παντα.Ως ποτε ομως?Τωρα ειναι αλλου και μετραει κεφαλια,και το δικο του μαζι,του ειπαν πως η Ελλαδα πεφτει παντα κατα κει που ειναι τα πολλα φωτα.Θα την βρει ομως αραγε ποτε?Κρατουσε στα χερια την καρδια και την παρηγορουσε σαν μικρο παιδι.Ματαια ομως αυτη συνεχιζε να κλαιει με αναφυλητα αφου ηξερε οτι ποτε κανεις δεν προκειται να αντεξει το βαρος της.Δεν επροκειτω να πεθανει ποτε ουτε το χωμα δεν τον σηκωνε παρα μονο το κρεβατι του οπου ταξιδευε ,ερωτευοταν και δεν κινδυνευε απο κανενα στοιχειο της φυσης.....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
