| |
Έχω πετάξει όλους τους χτύπους της καρδιάς,
σαν σπορους μες τον κήπο των ονείρων,
είχα κρατήσει μόνο έναν και αυτό,
να βρω κουράγιο ώστε με μια να τους ρίξω.
Καθώς με εξόρισε ο καιρός να προγειωθώ,
σε ένα έδαφος πεζό που δεν ανήκω,
χωρίς καρδιά με νόημα απαξιωτικό,
την πλάτη του γυρίζω και με αφήνω.
Τώρα μόνο η βροχή θα μου θυμίζει,
τις τρύπες που άφησανε οι χτύποι εκείνοι,
οι αστραπές στα μάτια μου θα λάμπουν,
και στις βροντές θα πάλλεται η φύση.
Έτσι θα νιώθω κάτι οικείο στην αντάρα,
τη μάχη της καρδιάς και της χαράς εκείνης,
που θυσιάστηκε να 'ρθω και πέταξα μακριά,
να βρω εσένα την αιτία που έχω φύγει.
Απόψε βρέχει και μου είπες ξαφνικά,
πρώτη φορά πως νιώθεις τον παλμό μου,
αλλά περίμενα να βγει το ουράνιο τόξο,
και σου είπα φταίει ότι βρήκα τον σκοπό μου.
Έχω ένα κήπο όπου σπίτι δεν εγνώρισε ποτέ,
και είναι εκεί στην άκρη του ουράνιου τόξου,
πέτρα στη πέτρα δεν με άφησε να βάλω είπε βγες,
με έδιωξε, ανήκει λέει σε δυό ψαξ' την και βρες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
