| |
Είν’ η ζωή μας σαν ένα τρένο,
Που όλο τρέχει και προχωρά,
Μέσα σε δάση, χαράδρες και κάμπους.
Πόλης, λαγκάδια, ποτάμια, χωριά.
Ρεφραίν
Στο τρένο που φεύγει, μην τρέχεις ξωπίσω,
Άδικος κόπος να το κυνηγάς,
Φεύγει και χάνεται με στο σκοτάδι,
Ακούς καμπανάκι και τρεις να σφυρά.
Άνθρωπε, φίλε, μην τρέχεις, σταμάτα,
Κάθισε λίγο, να το ξανασκεφθείς,
Ότι κι’ αν κάνεις, όπου κι’ αν πάεις,
Κει που ξεκίνησες, θα νοσταλγείς.
Κι’ όλο ακούεις, συχνά να σου λέει,
Τρέχω να πιάσω και εγώ την καλή,
Μα ό χρόνος κυλάει, δεν σταματάει
Κι’ αυτό που του μένει, ξεχνάει, να ζει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
