| |
Το κρίμα
Κάθε που η σκέψη αναριγά / και βρίσκεται κοντά σου
νιώθω η ψυχή μου να λυγά / στον γκρέμιο τον σεβντά σου.
Ήμουν λειψός να κρατηθώ / στις δέκα εντολές μου
κι άφησα μόνος να χαθώ / στις άδικες βολές μου.
Πρέπει κυρά, να διώξεις τους καημούς σου
να λύσεις της απάτης τον ζυγό
που ήσουνα πιστή στους ορισμούς σου
και άδικη παρένθεση εγώ.
Ήμουνα άδικος πολύ / σου φέρθηκα αχρεία
σε κέρναγα πικρή χολή / σε κάθε ευκαιρία.
Μα κάθε μόνος που μιλώ / τι κόστος μου ανήκει
σαν τον Ιούδα με φιλώ / και ψάχνω καταδίκη.
Πρέπει κυρά, να νιώσεις την ντροπή μου
που ήμουν στην αγάπη μου φυρός
που σ’ άφηνα να λιώνεις στη σιωπή μου
και το ‘παιζα μαζί σου πονηρός.
Κι έμεινα τώρα να θρηνώ / τα ανομήματά μου
με κάθε σκέψη να πετώ / βορά στα κρίματά μου.
Κάλιο να σβήσει κι η πνοή / στην ποντισμένη βάρκα
πού ‘ναι θαμμένη η ψυχή / και ζωντανή η σάρκα.
Πρέπει, κυρά, τα μαύρα να φορέσεις
να δείξεις πως αλήθεια με πενθείς
τι πέθανε το όνειρο της σχέσης,
και έπαψε στο γέλιο σου ν’ ανθείς ..
Όμως κρατιέμαι ζωντανός / χαμένος σε μιαν άκρη
απ’ όλους κι όλα ορφανός / με παγωμένο δάκρυ,
να ‘χει στερέψει η χαρά / στη γύμνια την φθηνή μου
ν' αφήνω χνάρια ρυπαρά.. / .. κι αυτή να 'ν' η ποινή μου ..
Θέλω κυρά, τον ώμο σου να ψάξω
κι επάνω του να γείρω σαν μωρό
να βρω το αποκούμπι για να κλάψω
που μήτε και να κλάψω δεν μπορώ.. ..
-.-
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
