| |
Πως ήταν όταν έχασες,
την μάχη με τα αστέρια,
και το φεγγάρι αρνήθηκε,
το φως του για εσένα?
Είχε σαν όρο του να σε δεχτούν,
σαν να ήσουνα δικός τους,
μα εκείνα αδιαφόρησαν,
στον πόθο για το φως του.
Τι σου πε όταν το κοίταξες,
άγρια και απελπισμένα,
και του πες αφού δεν με θες,
είσαι μια σκέτη πέτρα?
Νομίζω το χει επάγγελμα,
και τέχνη διδαχής του,
να δίνει ένα μάθημα,
η λάμψη η δανεική του.
Τα αστέρια φωτίζουνε,
από το βάρος που έχουν,
με αυτό σκορπάνε τη ζωή,
και από αυτό πεθαίνουν.
Ζήτα μια ακρόαση ξανά,
την ώρα που δουλεύουν,
αφού δεν σταματούν ποτέ,
και ρώτα πως το αντέχουν.
Είναι χαρούμενα επειδή,
σκορπίζουνε το φως τους,
βλέπουν εμάς σαν μια γιορτή,
και σαν μερίδιο τους.
Πες τους πως άντεξαν πολύ,
πως χάρη σε αυτά βλέπεις,
και αν εσβηναν σε μια στιγμή,
πως στην καρδιά σου τα έχεις.
Βλέπεις πως αν και δυνατά,
εχουν καρδιά και εκείνα,
το φως, πως είναι μια μεταφορά,
το τι για εμάς εγίναν.
Και το φεγγάρι το χλωμό,
έχει εκείνους όσους,
σηκώνουνε το βάρος το μικρό,
που φέγγισε στον διπλανό τους.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
