Μου λες μετάνιωσες …ότι έγινε έχει λήξει
νιώθεις ανάγκη της δικής μου της σταγόνας
…απ τον καιρό του ναυαγίου ένας αιώνας
τότε η σταγόνα της αγάπης …σ είχε πνίξει
Ασπρόμαυρη μπροστά απλώνεται η μνήμη
εκπνέοντας μια υπόκωφη αντήχηση βυθού
πονάει το χτύπημα στα βράχια του μυαλού
ψάχνω στα βάθη ζωντανό …τι νάχει μείνει;
Κι έξω υγρασία …πάλι …νοτισμένο χώμα
αστραφτερό μοιάζει μακριά το νέο λιμάνι
ανεπανόρθωτη η σκουριά …ζημιά έχει κάνει
φθαρμένη θλίψη που καλύφτηκε με χρώμα
Επιστροφή σαν μουσική διακόσμηση βραδιάς
άσχετες νότες …κανένα λάθος σου δεν είδες
προοπτική ξανά πνιγμού με λόγια φυσαλίδες
δεν αντιστρέφουν ...την κλεψύδρα της καρδιάς
