| |
Με σέρνει απ’ το λαιμό χρόνος σαν σκυλί
κι ο πόνος που πατόκορφα μ’ έχει κυριέψει,
Θωρώ σαν άβουλος της μοίρας το γυαλί,
μαχόμενος το είδωλο μου, με τη σκέψη …
Σπυρί σπυρί μου λιγοστεύει η απαντοχή
και όλο περισσότερο με νοιώθω μακριά μου
σαν λύκος προτιμώ να τριγυρίζω την βροχή
γιατί έτσι δεν θα δει κανείς τα δάκρυα μου
Νοιώθω υπόδικος στη δίκη της σιωπής,
και της γραφής, που ‘χω το ξέρω λιγοστέψει,
δηλώνω ανυπότακτος του χρόνου ποιητής
και απαγγέλω όπως ποτέ δεν τόλμησε η σκέψη …
Με συνοδειά μια φλέβα απ’ την ψυχή,
νυχογατζώνομαι στ απόσαθρα του δρόμου
κουράγιο παίρνω ανάσες κι αντοχή
ελπίζω κάποτε κι εγώ να ζήσω τ’ όνειρο μου …
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
