| |
Για τον πολυαγαπημένο Τ.Σ.
Στην ερώτηση της ζωής ''τι να σε κάνω εσένα;'' έδωσες την καταλληλότερη απάντηση.
Εκείνη που της έπρεπε. Εκείνη που πρέπει σε κάθε τέτοια ασέβεια.
Κι έτσι δεν μπόρεσε να πει μετά πως έκανε πλάκα. Πως δεν κατάλαβες καλά.
Πως παρεξήγησες. Πως δεν εννοούσε αυτό.
Πως αρκεί κι εσύ ρε παιδί μου λίγο να βελτιωνόσουν.
Να γινόσουν ''άνθρωπος''.
Μα εσύ αγαπημένε μου φίλε ήξερες ανέκαθεν τη συλλαβή που πάντα σκοπίμως λείπει από την αρχή αυτής της λέξης όταν την μεταχειρίζονται χυδαία και ιδιοτελώς όσοι κρύβουν τις πραγματικές τους προθέσεις.
Το άλφα στερητικό (μαζί με το Π που ακολουθεί) δεν αγνοείται. Επίτηδες παραλείπεται.
Για να ριχτεί όλο το φταίξιμο πάνω σου.
Αλλά εσύ έβγαλες τη γλώσσα σε όλα αυτά, σε όλους αυτούς που δεν εννόησαν, που παρανόησαν,
που δεν εννοούσαν ακριβώς, που μίλησαν για υπερευαισθησία ή τρέλα.
Πέταξες, τους κοιτάς πλέον από ψηλά, όχι αφ' υψηλού, ποτέ δεν αισθάνθηκες ανωτερότητα,
εκείνοι δεν καταδέχτηκαν να είναι ίδιοι μ' εσένα όχι εσύ με αυτούς,
εσύ έψαχνες κι έβρισκες πάντα ομοιότητες
ζητούσες πάντα το μαζί ακόμα και την τελευταία στιγμή του εξοστρακισμού σου.
Πλέον όλοι σε θυμούνται (ή κάνουν πως)
σπαταλούν το ''πολύτιμο'' σάλιο τους για σένα όσοι δεν χαλάλισαν ούτε μία λέξη τους να σου απευθύνουν όσο βρισκόσουν ζωντανός μπροστά τους (ή τέλος πάντων παραδίπλα τους)
εξασκούνται στη γραφή για να έχουν πειστήρια της αγάπης ή της συμπάθειας που (δεν) σου είχαν,
βιντεοσκοπούν την ''εκτίμησή'' τους
και γενικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι η απουσία κάποιων ενώνει τους άλλους.
Κυρίως όταν οφείλεται σε αυτούς.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
