| |
παρατηρητες της αποσυνθεσης μας λοιπον
-να τι ειμαστε
πεθαινουμε μωρο
βασανιστικα αργα
σαδιστικα αργα
και κανεις δεν θα μας σωσει
και πουθενα δεν θα βρουμε δικαιωση
μια σταγονα
ενα συννεφο
ενας κοκκος αμμου
να τι ειμαστε
και να τι θα παψει να ειμαστε
τοσες πνιγηρες μερες που
δεν εχουμε που να παμε
δεν εχουμε τι να κανουμε
παρα να περιμενουμε να σταματησει η καρδια
να νεκρωσει το μυαλο
να φυγει ο πονος
να λυτρωθεις στην ανυπαρξια
κανενα νοημα
καμμια εκπληρωση
μονο τυχη
διορθωνω κακη τυχη
να υπαρχεις
να συνεχιζεις να υπαρχεις
μην βρισκοντας εστω και ενα γαμημενο λογο γι αυτο
κανεις καμμια ιδεα;
ειναι που δεν εκανες οικογενεια;
που δεν πατας στην εκκλησια;
που δεν παιζεις μπουλινγκ;
που δεν ψαρευεις;
που δεν αγαπας τον εαυτο σου;
που δεν υποφερεις τους ανθρωπους;
μηπως ειναι επειδη εισαι τρελος;
τρελος
παρα μαλακας
θυτης λοιπον ή θυμα;
κροκοδειλος ή το γευμα του;
στα φαναρια υπαρχει το πορτοκαλι.
οι ριψοκινδυνοι χαιδευουν το γκαζι
οι συντηρητικοι πατανε φρενο.
το ιδιο πραγμα απο διαφορετικες οπτικες.
κι εσυ για ολη αυτη την ασκοπη προσπαθεια
να οριοθετησεις την υπαρξη σου
τσακισμενος απο τουτη την αναζητηση
γυρω απο τον αξονα σου
σου δινουν ενα επιδομα τιμης ενεκεν
κι αλλοθι να κοιμασαι 16 ωρες καθε μερα
οχι για να επουλωθουν τα τραυματα
αλλα για να αποβλακωθεις
να μαλακωσεις
και να μην σκεφτεις
να περασεις στην αντεπιθεση.
Βλεπεις περασες μια ζωη αμυνομενος
να μην γινεις
να μην παθεις
να μην ξεπουλησεις
να μην καταντησεις
να μην
ενας Θεος
μια κοινωνια
θελανε να σε σπασουν
να σε κανουν να ομολογησεις
την ενοχη σου
σε μια σκιωδη δικη
πισω απο κλειδωμενος πορτες
και καγκελα στα παραθυρα
ηρθε κι η καταδικη σου
να ξεχασες
τι ηθελες να γινεις
που ηθελες να πας.
ο σωφρονισμος σου ειναι να γινεις παραγωγικος
για να παραγεις πρεπει να δουλευεις
αφενως για να επιβιωνεις αφετερου
για να συντηρειται το συστημα
δεν αρκεις ομως μονο εσυ
πρεπει να βρεις και του συνεχιστες σου
αρα γυναικα παιδια κτλ.
λοιπον;
τα λεω λαθος;
υπερβαλλω;
βλεπεις εμαθα πια το παιχνιδι
ενας ειναι ο βασικος κανονας
να μην εχεις χρονο για δευτερες σκεψεις
περα απο τις πεντε δεκα εικοσι.
αγχος πιεση και στρες για τα καθημερινα τα ασημαντα
δεν υπαρχουν ρε σημαντικα
σημαντικα ειναι μονο να μπορεις να ζεις
να επιβιωνεις
μεχρι να επωαθουν τα καινκαινουργια αυγα
κι αν σου πει καποιος οτι δεν ζεις
οτι ξεπουλιεσαι
οτι απο τους συμβιβασμους εβγαλες διπλοσαγονο
οτι η σουφρα σου χασκει ανοιγμενη
να του φερεις την μπουκαλα με το τσιπουρο στο κεφαλι
να φωναξεις τους μπατσους και να πεις
"ελατε παρτε τον-προσπαθησε να μπει στο μυαλο μου"
"Μπαμ...."
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
