| |
Μια σταθερή γραμμή μας χωρίζει
αλλά είμαστε τόσο μακριά...
Για να φτάσει σε ξένες παραλίες παίρνεις τρένο
με παράξενες διαδρομές κι όμως
παντού συναντάς μονάχα εχθρούς.
Δεν νιώθεις την πατρίδα που χτίζει τείχη ψηλά
για να μη περάσεις ποτέ στον καθαρό
γαλάζιο κι απέραντο ουρανό του χωριού όπου γεννήθηκες.
Δεν νιώθεις την Ελλάδα που είναι στο αίμα σου
ψωμί, σίδερο και παπαρούνα στ' αυτί,
στη φωνή και στη σάρκα σου.
Δεν νιώθεις την πατρίδα που βρίσκεται μακριά
στα απόκρημνα μαστοροχώρια της Ηπείρου
Εσύ που μικρός πήγαινες στις δύσκολες αποστολές
εσύ που ήσουν δίπλα μου από την κούνια της μάνας σου
στη χρυσή σκέπη του Ολύμπου,
στις φωλιές των αετών, εσύ μηχανικέ στο τρένο
των καλοκαιρινών ταξιδιών και της επιστροφής
στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων.
Γιατί πολεμάς με μίσος εναντίον μου
αυτό το ζεστό απόγευμα του μαύρου Απρίλη
και πηγαίνεις να κρυφτείς σαν απαίσιος τυφλοπόντικας
στη σιγουριά της τρύπας σου στη γη;
Όταν το σκοτάδι θερίζει τα σπαρτά στα χωράφια σου
και υπάρχει κίνδυνος να μη βρίσκεσαι στο θερισμό;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
