| |
Τι ήτανε να σ έφερνε της πλάνης το αγέρι
στα μυρωμένα τα πέπλα του εσύ να τραγουδάς
η μούσσα μου να γίνοσουν αυτό το καλοκαίρι
αηδόνι παραδείσιο εσύ να κελαηδάς
Μακραίνουν ήσυχα σκιές στου έρωτα τις ώρες
καθώς θ αγγίζω το σεπτό και άγιο κορμί σου
του Παρθενώνα άγαλμα στις άνοιξης αιώρες
πλημμύρισαν με ηδονές ναοί του παραδείσου
Γλυφό μετάλαβες εχτές το νάμα της πηγής
κι η Κασταλία στόλισε ιβίσκους στα μαλιά σου
Απόλλωνες οι έρωτες στον δρόμο της φυγής
σαν νύμφη του Υμέναιου ορίζεις την γενιά σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
