| |
Όταν γκρεμίστηκε ο ψεύτικος κόσμος,
που, πίσω του, εγώ είχα κρυφτεί.
Κάτι ζητιάνοι, με βρήκαν και μού ’παν,
θα με βοηθήσουν αυτοί.
Πήρα απ’ τα χέρια τους, ένα κομμάτι
ψωμί κι ένα πιάτο φακή.
Και το δικό τους, μού πρόσφεραν, στρώμα,
ξέσπιτοι και νηστικοί.
Ήρθαν φορές, που μονάχα αυτούς είχα
και φίλοι μου, μού ήταν πιστοί.
«Κάποιος», τούς είπα, «για σας, είν’ ανάγκη,
κι όχι για με, να νοιαστεί».
Τότε, με κοίταξαν μ’ άψυχο βλέμμα
και, μέσαθε, πόνο βαθύ.
Πως είναι, μού ’παν, καιρό πεθαμένοι,
πως έχουν, χρόνια, χαθεί.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
