Καλημέρα φίλοι μου, να είστε καλά, σας ευχαριστώ όλους.
Ήταν ο δρόμος τραχύς
με στουρνάρια κοφτερά
στεφανωμένος με βάτα
κι` αγκάθια τρανά.
Ούτε ένα κλωνί
δενδρολίβανο
ούτε μια πικροδάφνη
με ροζ φουστάνι.
Ένας δρόμος ξεχασμένος
εδώ και χίλια χρόνια,
λόγκος με γκορτσιές
αγριελιές, πουρνάρια
σφελάχτρια
ξερό το χώμα,
βαθιές πληγές
κι` όχεντρες στολισμένες
το καθαρό τους πουκάμισο
το άλλαξαν σήμερα
το άλλαξαν χθες.
Πάντα, πάντα θα φορούν
έναν αστραφτερό νέο
χρυσό μανδύα.
Ήταν ο δρόμος τραχύς
δεν είχε διαβάτες
δεν είχε οδοιπόρους
δεν είχε περιπατητές,
μήτε μια παπαρούνα
μήτε μια παιδική μαργαρίτα
μήτε ένα άνοιγμα,
κι` είπαν δυο άσπρα περιστέρια
μα αυτός βγάζει σε πλατάνια
μα αυτός βγάζει σε ιτιές,
μα σταθείτε
αφουγκραστείτε
το μελωδικό κελάρυσμα
στων κοτσυφιών τα περάσματα.
