| |
Στην πηχτρα και στην σκοτεινιά, φανάρια χαλασμένα,
των ποιητών και των σοφών, τα πρόστυχα γραφτά
Και εμείς που δεν κρατήσαμε ,κεράκια αναμμένα,
τον κόσμο πως ζεσταναμε, με κάρβουνα σβηστά.
Με έναν αέρα πέτρινο και μια αντλίιά από χώμα,
να δέρνει την Μεσόγειο και το άδειο σου νησί.
Εσύ μες στην ξεφτίλα μου, να μαγαπας ακόμα,
και να ζητάς την άνοιξη με μια καρδιά μισή.
Στεγνή τα μάτια σου ακτή και εγώ ξυλαρμενιζω,
με όσους δεν μπόρεσαν ποτέ να ζήσουν με σκιές.
Εγώ φτηνό εισιτήριο των κτελ που πάντα ελπίζω,
και εσυ στο πεζοδρόμιο με τους περπατητές
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
