| |
Αν έμοιαζε η ψυχή μου καταπράσινο λιβάδι
θα σούδειχνα το δρόμο μέσα για να περπατήσεις
αν δείς μην φοβηθείς της ερημιάς μου το σκοτάδι
οι νύχτες μου πικρές,γλυκές οι μέρες μου αναμνήσεις
δε μετριέται το χάος με σταθμά ουτε με τον πήχη
τα στεγανά δεν βολεύονται μ’εκστάσεις μαγεμένες
θέλει η ζωή τ’ασήκωτο να γδάρει με το νύχι
μα φεύγουν οι καιροί και οι στιγμές σπαταλημένες
Άν πότιζα το σώμα μου με το αίμα της ψυχής μου
θ´άνθιζε του ήλιου φώς στου μυαλού μου τα μονοπάτια
βροντή,κεραυνός η οργή κι ο καημός της κραυγής μου
μελιστάλαχτο το γέλιο κλειδωμένο στα μάτια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
