| |
Μες στη νύχτα τη βροχερή
για τα ίδια πάλι ο εαυτός μου απορεί
αν το κορίτσι προς το μέρος μου που έρχεται
εμένα ψάχνει να βρει
ή έγινα νωρίς ξανά μια αόρατη σκιά
και παραδόθηκα καθώς μ' ερωτευόταν η μοναξιά
κι είναι αργά η ζωή μου από την αγκαλιά της να βγει
και για όσα ήθελα και χάθηκαν κρατάω ενός λεπτού σιγή.
Μες στη συμφωνημένη ατέλειωτη σιωπή
ό,τι πάω να πω στη μέση θα κοπεί
μα η ευτυχία είναι αυτό που φαντάζεσαι
κι όχι εκείνο που στο τέλος θα 'ρθεί
τα φώτα τρέμουν, η αγκαλιά μου πεινά
σε μία πόλη που ξημερώνει στο αιώνιο πουθενά
ίσως να υπάρχω τώρα που έχω βραχεί
στις προσωρινές ελπίδες που σαν σταγόνες στάζουν στην ψυχή μου αυτή την εποχή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
