| |
Φεύγουν οι καιροί περνούν τα χρόνια
μες στα χαλάσματα και στα ερειπωμένα σπίτια
βγαίνουν οι θνητοί στου κόσμου τα μπαλκόνια
ψάχνουν για ζωή της ερημιάς μικρά σπουργίτια
Πικρό το δάκρυ μας φαρμάκι κι η υπομονή μας λίγη
θρονιάζει στη ψυχή μας κιτρινωπό ένα φίδι
που τον ίλιγγο στο παραλήρημα του πνίγει
κι όλο ζητάει το παλιό το σάπιο του ταξίδι
θα λαξεύσω τ’όνομά μου στο μάρμαρο μιά νύξη
μα κι αν το είδωλο στην όψη μου μαυρίσει
κάτι θάχει στο φώς του, πάλι για να δείξει
ποια τη ζωή και την καρδιά μου θα κερδίσει
Κι ήρθες εσύ με τα φτερά σου
της αγάπης χελιδόνι και θυσία
για τον παλιό του νότου Αμμοχωστιανό
καινούργια μου χάραξες πορεία
στο διάβα μου τον δρόμο ανοικτό
λάτρα μου και μοίρα και παρηγοριά
Κι απ’ τα βάλσαμα που τρέχανε ποτάμι
το μερτικό μου ήπια εγώ παράφορα
στη δροσιά της ξαστεριάς σου
την ερημιά για ν’αντικρύζω αδιάφορα
στη λάμψη της πυρκαγιάς σου
με γλυκό νερό και μέλι στην παλάμη
Και τώρα που κίνησα με βήματα αλλαγμένα
δώσε μου να κρατηθώ το χέρι
το κάθε πάτημα θάναι και σεισμός
το βλέμα μας πρωτόφαντο αστέρι
κι ο πόθος κρυμμένος σαν αετός
θα προσμένει στα κορμιά τα λιγωμένα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
