| |
Μ ακολουθούσε ένα φεγγάρι με ανία
στις πληγωμένες εθνικές των διοδίων.
Κι ένα τσουνάμι μέσα μου απουσίας
σάρωνε τους τριγμούς των υφαιστείων.
Η νύχτα έτρεχε στην ίδια τη λωρίδα
ποντάροντας στο απρόβλεπτο του δρόμου.
Σε κουβαλούσα σαν εξόριστη ελπίδα
παρηγοριά στον πληγωμένο εαυτό μου.
Ένιωθα Τροία που την άλωσαν με δόλο
πάνω στα κάστρα της πατούσα ματωμένη
Ο Πάρις έγινες σε κάποιο νέο ρόλο
που κάποτε αγαπούσε μιαν Ελένη.
Κάποτε φτάνουμε χαράματα στα ξένα.
Η κρύα νύχτα, το φεγγάρι κι η σκιά μου
κάπου στο δρόμο όμως έχασα εμένα.
Εξόριστη στη χώρα του Πριάμου.....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
