| |
Φεύγει επιτέλους αυτός ο παγωμένος Φλεβάρης
Θα βγω αύριο στο μπαλκόνι να ξεριζώσω με γυμνά χέρια τις τριανταφυλλιές...
Ε όχι δα ,δεν είναι αυτό πόνος.
Πόνος είναι που έκλεισαν για πάντα τα σμαραγδένια μάτια σου. Τα χείλη σου που χλωμιασαν που πάγωσαν και δεν θα γελάσουν πια ...
Θα σκάψω αδερφούλα μου το νοτισμενο χώμα βαθιά κι ύστερα θα αφήσω ανοιχτές τις λακούβες να τις βλέπω κάθε πρωί όταν πίνω τον πικρό καφέ μου.
Θέλω να έχω ορθανοιχτους τάφους στο μπαλκόνι μου , στις ολόλευκες μαρμάρινες γλάστρες ...
Να μπορώ να θάψω εκεί ένα προς ένα όλα μας τα όνειρα...
Δόλια μου άνοιξη πως θα τολμήσεις να έρθεις φέτος; ...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
