| |
Πόσα πετράδια έχεις χάσει στην ζωή σου,
ήταν σαν ψίχουλα απο το υπερπέραν,
που οδηγούν σε έναν θνητό που χει το σκήπτρο,
ενός αθάνατου και όμως χάθηκε πιο πέρα.
Γεννήθηκες μέσα στην αγκαλιά του,
απ τα ρουθούνια σου εκπνέεις το άρωμά του,
χωρίς ερώτηση αφιερώνεται η ανάσα σου,
και ψάχνεις την ζωή στην αγκαλιά του.
Και όμως δεν τον έχεις δει ποτέ,
ειρωνεία, τόσο σίγουρα σε ορίζει,
όπως το αίμα ρέει μες στις φλέβες σου,
και στην καρδιά σου πάντα θα γυρίζει.
Αναρωτιέσαι μήπως είσαι ένα θύμα,
ενός μεγάλου υπαρξιακού αδιεξόδου,
είναι ο παράδεισος που πήγε κρίμα,
και όλο το κενό του γύρω χώρου...?
Παρόλα αυτά κι ακόμα μεθυσμένη ζαλισμένη,
ψάχνεις στον δρόμο ένα ψίχουλο που μένει,
νομίζω θα μπορούσε να σε λυπηθεί η ψυχή μου,
άμα δεν ήμουνα κι εγώ στην ίδια θέση.
Μα μιας το τέλος κι έχει γαντζωθεί στην πένα,
και θέλουμε και εμείς να γίνουμε ποιητές,
όποιος κι αν ανέβει αυτό το φωτεινό μελάνι,
τον άλλον ας κρατήσει με τα πόδια του αν θες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
