| |
ΟΙ ΡΑΓΕΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
Το βράδυ εκείνο που 'φυγες τα νιάτα σου φορούσες
Να τα θαυμάσουν γύρευες να τα χαρείς ποθούσες
Το κόκκινο το στόμα σου γαρύφαλλο ανοιγμένο
Μου 'πε, μα τι ανησυχείς, αφού θα πάω με τρένο!
Χάθηκες σαν την αστραπή σε μια ρωγμή του χρόνου
Κι από μια νύχτα προσμονής ,αυγή άσβεστου πόνου
Του γυάλισαν τα ρούχα σου του Μαύρου Καβαλάρη
Κ εκεί στις ράγες της Οργής χύμηξε να στα πάρει
Αν ήξερα πόσο άθλιοι κάποιοι μπορούν να είναι
Θα σου 'λεγα αρρώστησα κοντά μου απόψε μείνε
Να μη χαθείς μες στη ρωγμή μικρό μου περιστέρι
Του Καβαλάρη τ' άδικο να μη σ 'αρπάξει χέρι
Κουβέντα πώς δεν σου 'πιασα να σε καθυστερήσω ;
Τους δείκτες πώς δεν γύρισα του ρολογιού σου πίσω ;
Να χάσεις το ταξίδι σου Αστέρι του Βοριά μου
Να μη μου φύγεις σπλάχνο μου για κει έξω, μακριά μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
