| |
Περιμένω ένα γνέψιμο,ένα κάτι
ελάχιστη αναγνώριση της αντοχής μου
ν’αντέξω τη μοναξιά της σιωπής μου
με τις σκιές στο θλιβερό μου μάτι
τις χειρονομίες πάνω στο πρόσωπό μου
την δύσκολη πνοή στο μέτωπό μου
Καρτερώ ν’ανοίξει μιά πόρτα απο καιρό κλεισμένη
Περιμένω τον δικό μου ταξιδιώτη εαυτό
Μέσα σε τούτο το φώς το αλαζονικό
Το φώς είναι μιά υπόσχεση θαμπή εστω και πνιγμένη
Λίγο λίγο νιώθω την καρδιά μου να βαραίνει
Να χαμηλώνει επίσημα κι αυστηρά
Με την αίσθηση του βάθους αργά ,βουβά
και σιγά σιγά να βυθίζεται και να σωπαίνει
Μπορεί κι όλα τουτα να συμβαίνουν απ΄την αγρύπνια στη δουλειά
Κάποιους πρέπει να σώσω ή πρέπει κι εγώ να σωθώ
τάχατες δεν κινδυνεύουμε όλοι μας κάθε στιγμή; έτσι θαρρώ
Θαρρώ πως ποτέ δεν θα τελειώσει η σκάλα, στα σκοτεινά
πως η μοίρα προπορεύεται και μας κρατά απ’το χέρι
Κανένας δεν βλέπει πως του γνέφει ένα μάταιο αστέρι
Γιατί οι παραισθήσεις λοιπόν;μπορεί νάναι απ’τη μοναξιά
Που ζαλίζει το νού μου απ’όλες τις μεριές
Μπορεί απ’τον έρωτα που φωτίζει χωρίς περιστροφές
Δρόμους πλατιούς όπως η θάλασσα,κι η γαλανή της απλωσιά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
