| |
σε τούτη να γυρνώ τη ξενητιά
και της ζωής το βάρος να μικραίνει
να μην ακούω γνώριμη μιλιά
μες στο χαμόγελο ξεδιπλωμένη
-ξέχασε τα όλα τώρα αν θές να ζείς
ομίχλη κι ομίχλη πολλή πλακώνει
βλέμα κι αν έχεις λίγο δεν θα δείς
ώρα την ώρα πως κι η πέτρα λιώνει
ξέχνα και του τρόμου τις κόκκινες ματιές
και τους πολλούς ασήκωτους ανθρώπους
του λυτρωμού βαριές πατημασιές
πάρε ,φύγε απ'αυτούς τους τόπους-
κι αυτός ο ήλιος που και σήμερα βγήκε
δεν ανασαίνει ούτε και μιλά
δίχως καρδιά στην καρδιά μου δεν μπήκε
μοναχικός και μάταιος πια κυλά
-βρές της πατρίδας το μεγάλο φώς
το πιο αράγιστο το πιο μαλακό
χαρούμενος αλήτης και τρελλός
εκεί μέσα ζήσε τον καημό-
όλα διαβαίνουν ξένα μακρυνά
χωρίς εμάς κι εμείς χωρίς εκείνα
προτού ν’ανάψουν σβήνουν τα κεριά
δεν είναι πια εδώ η νέα Σαλαμίνα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
