| |
χαράζει πάλι το αράγιστο φώς
δυό βήματα κιόλας τάχα αφηρημένα
στα μάτια στα χείλη γεννιέται ο καημός
οι αλήθεις κατάπληχτες κοιτούν τα χαμένα
σαλεύω σαν άσπρο πανί στα νερά τα ρηχά
παιδί δεν είμαι να μετράω τ'αστέρια
εγώ το ξέρω μουρμουρίζει η σιγαλιά
εσύ; ίσως,απ'τα γδαρμένα σου χέρια
με πόνο πλάστηκα και κάτω δεν το βάζω
σε κάθε τόπο και καιρό παλεύω μ'εκείνους
είμαι απ'την ίδια ράτσα και δεν ησυχάζω
απέναντι ένα χαμόγελο γεμάτο κινδύνους
υπάρχω κι αιωρούμαι μονάχος
στη μαλαματένια δύση στη κόκκινη ανατολή
μα κάποιος μ'αγγίζει σα νοτισμένος βράχος
να μείνω ορθός ψάχνοντας τη ζωή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
