| |
δρόμοι ανοιγμένοι απο ένα χέρι
τόπος που είναι τόπος της υπομονής
σαν η ψυχή μου ταξιδεύει περιστέρι
μες στο άγρυπνο πλήθος της σιωπής
απόνη η στιγμή που ξεκινάει το δάκρυ
κι οι λυγμοί που ακολουθούν τον σπαραγμό
είμαι κορμί ριγμένο σε μιάν άκρη
εξήντα σχεδόν χρόνια στον καημό
κι είναι η ζωή μου άγραφτη και ξεγραμμένη
δέσμια σαν το ελάφι στου θανάτου το κυνήγι
μα ονειρεύεται μιάν αγάπη μυρωμένη
και ψάχνοντάς την τρέχει να ξεφύγει
και τι λέω ,στο ανατρίχιασμα και η ανάλαφρη φωνή
το μίλημα σου ανάστημα του έρωτά σου βουητό
και να με πλημμυρίζει η σπατάλη του σφοδρή
κι όλο να πληθαίνει ,να κλώθει και να στρίβει το μυαλό
μεγάλη αγάπη κι άχραντη έτσι γεννιέται
σαν άσπρη χαραυγή μες στα συντρίμμια της ψυχής
ήσυχο το καρδιοχτύπι που αρχίζει και κρατιέται
στην άνοιξη που ανθίζει στο αίμα της πληγής
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
