| |
Με την πρώτη ηλιαχτίδα κάθε αυγή πεθαίνω,
Τρέχω μακριά από το φως του ήλιου να κρυφτώ.
Στης θλίψης μου την έκσταση εμμένω,
Το θάνατο γενναία να δεχτώ.
Όνειρο μέσα σ’ όνειρο ψυχή βασανισμένη,
με συντροφιά μια κραυγή, το κλάμα της Εκάτης.
Δε θα μου λείψει η ζωή, τ’ άδικο και η ασχήμια.
Δε θα μου λείψουν οι θνητοί, οι συγγενείς και οι φίλοι.
Εκεί που πάω είναι η γη, γαλήνια και ωραία.
Μ’ έκανε εμένα βασιλιά ο Γαβριήλ στον κόσμο.
Και είναι μπροστά μου στρατιές ψυχών τιμωρημένων.
Μια διαταγή προσμένουνε εκδίκηση να πάρουν.
Πόσο καιρό περίμενα ηγέτης τους να γίνω,
και να οδηγήσω τις ψυχές στην τελευταία μάχη.
Τώρα θα δούνε οι θνητοί πόνος τι εστί και θλίψη.
Τώρα θα δουν’ τι άξιζα και πόσο μ’ αδικήσαν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
