| |
Μη μου κοιτάς τα μάτια μου στο βάθος,
κάνεις τα πρέπει να βουλιάζουν σα ναυάγιο..
Κάθε σου βλέμμα και μία μικρή ιστορία από εσένα,
φτιαγμένη για εμένα, χωρίς εμένα..
Πίσω από το αψεγάδιαστο των χειλιών σου,
μία σιωπή που ξεδιπλώνει τη σκέψη σου,
μια γεύση από ακατέργαστη κανέλα και ζάχαρη,
ένα γλυκό άρωμα Ανατολής που δύσκολα μυρίζεις..
Κι όμως σηκώσαμε τείχος και υψώσαμε πολεμίστρες..
Ένα τείχος που έχτισες και έχτισα για όλα τα πρέπει..
Μαζί το χτίσαμε..
Και γύρω-γύρω του κανόνια,
που κανένας μας δεν τόλμησε ακόμα να ανάψει..
Γιατί πρέπει..
Με ένα τσιγάρο φωτιά να βάζεις τέλος στον καπνό που σε πνίγει,
να σβήνεις δειλά την καύτρα του στην πλάτη του χρόνου∙
με χέρια που τρέχουν,
με ένα καρδιοχτύπι που θα έλεγε κανείς πώς είναι παράνομο.
Όχι γιατί θες,
μα γιατί στο βωμό του χρόνου θυσιάσαμε Θεούς και αγγέλους,
έκπτωτα πρόσωπα ενός ξεχασμένου παράδεισου..
Όχι γιατί θες,
μα γιατί στο όνομα μιας πληγωμένης Ευρώπης,
εσύ κυνήγησες να πιάσεις τον ταύρο..
Όχι γιατί θες..
Κανένας δε ήθελε..
Απλά συγκρατήσαμε μαζί τα πάθη μας,
για χάρη ενός αδέξιου χωροχρονικού συνεχές,
τη στιγμή που θέλαμε να διαλύσουμε το σύμπαν..
Τουλάχιστον άφησε το τσιγάρο μου να κάψει μέχρι τέλους,
να νοιώσω τη νικοτίνη να ρέει μέχρι τις άκρες των δακτύλων μου,
να μουδιάσει το σώμα μου για λίγο να μη νοιώθω..
Και όταν φτάσω στην τελευταία εκπνοή,
μαζί θα σβήσουμε τη καύτρα αυτή στο ίδιο τασάκι,
και από το φίλτρο μας θα ξεχειλίζουν λέξεις και όνειρα μιας άλλης ζωής..
Μίας ζωής που χτίσαμε κομμάτι-κομμάτι,
μέσα σε ένα κάστρο που έχει στη βάση του πυρίτιδα∙
για όλα τα πρέπει που σου χαράζουν το δέρμα,
για όλα τα ίσως που ίσως και να άλλαζες,
για κάθε σκέψη που στη σκέψη της γέμιζες με σκέψεις..
Μα έτσι είναι φίλε μου ο έρωτας..
Να είσαι φαροφύλακας στη μέση της ερήμου,
να βλέπεις χώμα μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι σου∙
κι εσύ να ονειρεύεσαι θάλασσες και καράβια..
Μη μου κοιτάς τα μάτια μου στο βάθος,
ένας γαλάζιος ωκεανός και κάθε βλέμμα σου..
Κι αν είναι να πνιγώ στο κοίταγμά τους,
θα χαίρομαι που δεν κολύμπησα ποτέ για σωθώ.
Ίσως και να μην ήθελα ποτέ να πιαστώ από κάπου,
απλά άφησα το σώμα μου να παραλύσει στο κύμα σου..
Γιατί έπρεπε..
Γιατί στο βάθος του μυαλού είσαι το ωραιότερο ποίημα..
Γιατί στην τελική, έτσι ήθελα κι έκανα..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
