| |
μες στο σκληρό παρόν μου καρφωμένος
γυρεύω σαν Ορφέας το χαμένο φώς
τίς μέρες στέκει πλάι μου ένας γκρεμός
τίς νύχτες μου τις ζώ στον ιστό σου δεμένος
μια ψεύτρα μα κι άπονη φαντασία
με ρίχνει ν'αρμενίζω πάνω στο χώμα
μα ζώ κι ας σέρνομαι πολύ ακόμα
με σώζει η δική σου παρουσία
αγάπη έρωτα και παλμέ χαράς
η σκέψη μου πράσινη ζούγκλα πυκνή
ποια λύπη βαραίνει το αίμα της καρδιάς
πεθαίνει για σένα και ξαναζεί
τα χέρια απλώνω τριγύρω σου
χορεύω με τ'όνειρο που ξαγρυπνά
γλυκός ο καημός να ρουφάω το μύρο σου
αντίδωρο μου στα πάθη τα πικρά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
