| |
Πήρα τους δρόμους νά έβρω κάτι για να γράψω...
και δεν θα πάψω να βαδίζω αν δεν τελειώσει.
Της έμπνευσης μου το μελάνι έχει στεγνώσει...
κι αναζητώ τ' απομεινάρια του να εκκολάψω.
Θα ρίξω λίγες από του ιδρώτα μου τις σταγόνες...
και το δοχείο της φύλαξης του θα ανακινήσω.
Από της ψυχής μου τις πρώτες ύλες θα το γεμίσω...
μήπως κι αντέξει στους επερχόμενους τους χειμώνεs
Βλέπεις οι μούσες της έπνευσής μου όλες χαθήκαν...
και είναι αδύνατο όσο κι αν θέλω να επιστρέψουν.
Της θύμισης μου τις κυψελίδες να ζωντανέψουν...
και τις χορδές μου να μαλακώσουν που μαραθήκαν .
Από την άλλη και τα ανώδυνα φύγαν τα χρόνια ...
τότε που ο έρωτας κι ο επιούσιος είχαν το πέλος.
Τότε που φάνταζε μακρύ και αόρατο να ναι το τέλος...
και μόνο Μάηδες βλέπαμε γύρω μας και χελιδόνια.
Είναι πανάκεια πια και ιάματα οι γραφές μου...
Τα αδιέξοδα και τα εμπόδια μου απαλύνουν.
Τα προσπεράσματα των αγκυλώσεων διευκολύνουν...
Είναι οι φίλες μου, οι Σαμαρείτισσες, οι αδελφές μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
