| |
βλέπω το φώς που τόλμησε πιστά να σε χαράξει
για δές ανθίζει και μεμιάς το γαλανό σου χρώμα
λες και ποτέ δεν σ’έχει χέρι του αντίχρηστου αρπάξει
είσαι στο νού μου ζωντανή κι εγώ θυμάμαι ακόμα
ξάφνου η φωνή μου βγαίνει και δρομάει παραπέρα
Αμμόχωστος,δεν είσαι πλάσμα φάντασμα του ονείρου
ποτέ μου δεν αστόχησα τέτοια φωνή φοβέρα
χίλιες φορές Αμμόχωστος,Αμμόχωστος τριγύρου
πάτα στο φώς το πόδι σου να σηκωθείς είν’ώρα
και θα το πώ ,προτού προφητικά να φανερώσω
ξαναγυρνούν στο μνήμα τους οι βρικολάκοι τώρα
θα βρώ το θάρρος μου ξανά και θα σ’αποθεώσω
κι αν σε θωρώ περίλυπος με χαιρετούν τα κάλλη
θα ζείς,τη θωριά όπου βαστώ σ’αγαπημένα μέρη
τ’άστρο σου άστρο ζωής αύριο θα φέγγει πάλι
κι εγώ με δίχως φόβο πια,θα σου κρατάω το χέρι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
