| |
καλοκαίρι λέει με τι φοβερούς ανέμους
βουλιάζει το σπίτι μες στη σκόνη
ατσάλινοι τροχοί κι ιμάντες για πολέμους
με τα κλεμένα ιδανικά παλεύουν οι δαιμόνοι
στον εξώστη στέκομαι και περιμένω
να ξεχωρίσω ένα γνέψιμο ένα κάτι
ελάχιστο,απλό συγκεκριμένο
να το δώ να το αγγίξω με αγάπη
δεν είναι τόσο εύκολο και που το αξιώνω
ο φόβος είναι και της ζωής το πείσμα
τη μοναξιά μου ολοένα να μπαλώνω
μέσα πάνω κι έξω με σκοινί και σύρμα
μα καθάριες ποτέ δεν βρίσκω τις γραμμές
ούτε ένα ελεύθερο ουρανό πολύ βαθύ
στης ερημιάς τις μερμηγκοφωλιές
θ'αρμενίζω ώσπου να γιάνει η πληγή
τις γρίλιες κλείνω κοιτιέμαι στον καθρέφτη
στο μέτωπό μου η σκισμή δε μ'εμποδίζει
δεν ξέρω να κρυφτώ στη σκοτεινιά που πέφτει
φωνάζω,κάνω θόρυβο το μίσος μου ξαναγυρίζει
τι να μισήσω παγιδευμένος πάντα ποιον να μισήσω
κρεμιέμαι σαν την αράχνη στο κενό
κι ακούω το βόμβο πριν να σεργιανίσω
στου κόσμου τον τελευταιο μου παραθερισμό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
