| |
Διστάζω:σου είχα πει να ονειρευτώ
κι εσυ μ απάντησες “στο χέρι σου δεν είναι”
και τότε ήταν που σε μίσησα θαρρώ
κι ήθελα σαν την έφηβη να τρέξω
κι ακόμα...Από πιο παλιά
σαν κοριτσάκι με μουλιασμένες απ το δάκρυ τις κοτσίδες
με το τοπι μου πατημενο και γεμάτο σκόνες
και με όλα όσα, επιτρέπουν σε ένα παιδί, να ονειρεύεται
Εσύ γελούσες, ήταν που δεν με πήρες ποτέ στα σοβαρά
ούτε όταν οι δυό μας ορκιστήκαμε ότι...
Τι σημασία έχουν, οι ανόητοι όρκοι, που τυπικά δένουν τους ανθρώπους
ρωτούσες μοναχά, τι ήταν εκείνο το φοβερό
που μου είπες και σαν το κύμα θύμωσα
Να σ' απαντήσω πια δεν ήθελα
νόμισες αστείο να διαφεντεύεις τα όνειρα μου
ότι κομμάτια από μένα ήτανε, δεν πίστεψες ποτέ σου
Μπουνάτσα 'εφτασε μα δεν με μερεψε
ήμουν ακομα το παιδί, με το λαβωμένο τόπι
ήμουν ακόμα η γυναίκα, που θαρρούσε πως τη φυλάκιζαν
μπορεί να ταν αλήθεια, μπορεί ψέματα
εγώ όμως, σε κοίταζα να φεύγεις
σε έδιωξα είπες...
Κι η απορία με χρώματα παράξενα
ζωγράφιζε το πρόσωπο σου
μπορεί να ταν αλήθεια, μπορεί ψέματα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
