| |
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μοριά, και ο Λεωνίδας, ο Βασιλιάς των Σπαρτιατών, συναντιούνται στον Άδη, σε μια απέραντη σπηλιά γεμάτη σκιές ηρώων από διάφορες εποχές. Ο ήλιος δεν φτάνει ποτέ εδώ, μόνο μια αιώνια ησυχία σπάει από τον θρήνο του ανέμου.
Λεωνίδας: Πού βρισκόμαστε, Κολοκοτρώνη; Σε ποιο βασίλειο του Άδη κατέληξαν οι ψυχές μας;
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Δεν ξέρω, βασιλιά μου. Ο τόπος αυτός μοιάζει ατελείωτος, γεμάτος σκιές και μνήμες από περασμένες εποχές.
Λεωνίδας: Και πες μου, Κολοκοτρώνη, τι έγινε με την Ελλάδα μετά από εμάς; Κατορθώσαμε να διατηρήσουμε την ελευθερία που πολεμήσαμε τόσο σκληρά να κερδίσουμε;
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Η Ελλάδα άνθισε για κάποια χρόνια, βασιλιά μου. Ο λαός μας δημιούργησε μια σπουδαία χώρα, γεμάτη ζωή και ομορφιά. Γράμματα, τέχνες, επιστήμες, όλα προόδευσαν.
Λεωνίδας: Και τι έγινε μετά; Διατήρησαν οι απόγονοί μας το πνεύμα του αγώνα και της θυσίας;
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Δυστυχώς, βασιλιά μου, όχι. Ξέχασαν τις αξίες μας. Ξέχασαν την τιμή, την αρετή, την αυτοθυσία. Παραδόθηκαν στην αλαζονεία, την απάθεια και την διαφθορά.
Λεωνίδας: Πώς έφτασαν σε τέτοιο σημείο; Πώς μπόρεσαν να ξεχάσουν τόσο εύκολα το αίμα που χύθηκε για την ελευθερία;
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Ο χρόνος φθείρει τα πάντα, βασιλιά μου. Η μνήμη σιγά σιγά ξεθωριάζει. Ο λαός πλανήθηκε από ψεύτικες υποσχέσεις και εύκολα κέρδη.
Λεωνίδας: Τι θα γίνει με την Ελλάδα τώρα; Θα χαθεί για πάντα το πνεύμα των ηρώων;
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Δεν ξέρω, βασιλιά μου. Μόνο ο χρόνος θα δείξει. Ελπίζω όμως, ότι μια σπίθα από την παλιά φλόγα θα ανάψει ξανά στις ψυχές των Ελλήνων και θα οδηγήσει την Ελλάδα σε ένα νέο δρόμο, γεμάτο αρετή και ελευθερία.
Ξαφνικά, μια αχτίδα φωτός διαπερνά το σκοτάδι. Μια φωνή ηχεί από τα βάθη της σπηλιάς:
Μην απελπίζεστε, ηρωες! Το πνεύμα σας ζει ακόμα! Η Ελλάδα δεν έχει χαθεί! Νέες γενιές έρχονται, γεμάτες θάρρος και οραματισμό. Θα σηκώσουν το βάρος της Ιστορίας και θα οδηγήσουν την Ελλάδα σε ένα λαμπρό μέλλον!
Η αχτίδα φωτός δυναμώνει και οι σκιές των ηρώων αρχίζουν να διαλύονται. Ο Κολοκοτρώνης και ο Λεωνίδας ανταλλάσσουν ένα βλέμμα γεμάτο ελπίδα.
Η σπηλιά του Άδη σιγά σιγά σβήνει, και ο Κολοκοτρώνης και ο Λεωνίδας βρίσκονται ξαφνικά σε ένα φωτεινό τοπίο. Γύρω τους απλώνεται μια πανέμορφη πεδιάδα, γεμάτη με λουλούδια και πουλιά που κελαηδούν.
Λεωνίδας: Πού βρισκόμαστε, Κολοκοτρώνη;
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Δεν ξέρω, βασιλιά μου. Ίσως σε ένα καλύτερο μέρος, σε ένα μέλλον που ονειρευτήκαμε για την Ελλάδα.
Λεωνίδας: Ίσως, Κολοκοτρώνη. Ίσως.
Ξαφνικά, εμφανίζεται μια νεαρή κοπέλα, ντυμένη με τα χρώματα της Ελλάδας. Φέρει στο χέρι της μια δάδα που λάμπει με έντονο φως.
Χαίρετε, ηρωες! Εγώ είμαι η Ελλάδα του μέλλοντος. Σας ευχαριστώ για την θυσία σας, για το πνεύμα σας, για το όνειρο που αφήσατε ζωντανό.
Λεωνίδας: Εσύ είσαι η ελπίδα μας, νεαρή Ελλάδα. Στα χέρια σου η μοίρα της πατρίδας μας.
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Μην ξεχνάς ποτέ τις αξίες μας, νεαρή Ελλάδα. Τιμή, αρετή, ελευθερία. Αυτές είναι οι πυξίδες που θα σε οδηγήσουν σε ένα λαμπρό μέλλον.
Νεαρή κοπέλα: Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ! Θα φροντίσω η Ελλάδα να ανθίσει ξανά, γεμάτη φως και ελπίδα!
Ο Κολοκοτρώνης και ο Λεωνίδας χαμογελούν με περηφάνεια. Ξέρουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε καλά χέρια...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
