| |
Επίμονη σκέψη κλεισμένη σε σπίτι αδειανό
Θεληματική κόβει τη μονοτονία
Υπομονετική αβίαστη αγωνία
Τις ώρες μετρά μονολογώντας τον καημό
Νεκρώσιμη μουσική τριγυρίζει μες στη ψυχή
Έχασε πια το χρώμα του ο καιρός
Μ’έχει θαμπώσει μαύρο φώς
Πως χάνεται ένας άντρας,παιχνίδι ήταν η ζωή
Δεν το αποφασίζω ίσως την άλλη αυγή
Σαν έρθει η μεγάλη μοναξιά
Η απέραντη οδύνη μου τσακίσει τα φτερά
Τοτε ο δρόμος μου δεν θάχει αλλαγή
Σε περιμένω αγγέλισα κοιτάζοντας μακρυά
Με το σώμα ρημαγμένο πριν αρχίσει το δράμα
Περιμένω της αγάπης το πανάρχαιο δράμα
Που απ’τη σκουριά θα με φέρει στη ζωή σου ξανά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
