| |
Από το τίποτα
Δε σε συνάντησα ποτέ, μόνο αυτό θυμάμαι
και στου ονείρου τ’ αναπόφευκτο
και στου ονείρου τ’ αναπόφευκτο
δε γνώρισα το χάδι, δε γνώρισα το χάδι
είναι ότι απόμεινε που είδα στο σκοτάδι.
Μα ο καιρός δεν άλλαξε και έμεινα στα ίδια
χίμαιρες να φορτίζουνε τον σκάρτο ουρανό
ο ήλιος μες στα σύννεφα κρυμμένος
κι ο ουρανός μου δακρυσμένος
σαν κλέφτης και ληστής φονιάς που αρπάζει τίς ψυχές.
Από το τίποτα εμπρός, στο τίποτα πιο πίσω
δε σε ξεχνώ ανάγκη μου στο τίποτα μη ζω
σε τούτο το συναίσθημα το άπιαστο που ψάχνω
και στο μυαλό μου σχέδιο να βρίσκω δε μπορώ
να βρίσκω δε μπορώ και μένεις κάτι άπιαστο.
Στο μαύρο από το τίποτα
άλλο πια δε θυμάμαι
απ’ το μεγάλο βύθισμα
του νου δίχως ελπίδα.
Στο μαύρο από το τίποτα
άλλο πια δε θυμάμαι
άλλο πια δε θυμάμαι
από ένα ήλιο άφαντο μ' έστω μια ηλιαχτίδα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
